Είναι προφανές ότι ο καπιταλισμός προκαλεί παγκοσμίως πολέμους και οικονομική εξαθλίωση. Σαν συνέπεια, πολλοί άνθρωποι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις χώρες τους, αναζητώντας ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Σε αυτήν την αναζήτηση τους,οι μετανάστριες/-ες (είτε πρόκειται για οικονομικούς μετανάστες, είτε για πρόσφυγες πολέμου) έρχονται αντιμέτωπες/-οι με πνιγμούς στο Αιγαίο, κλειστά σύνορα , υψωμένους φράχτες, απελάσεις, “κέντρα κράτησης” μεταναστών/-ριών (σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης), hot-spots και στοχοποίηση (π.χ. η βρετανική κυβέρνηση τις/τους στεγάζει σε σπίτια με κόκκινες πόρτες). Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρά το ανθρωπιστικό προσωπείο που προβάλλει για επικοινωνιακούς λόγους, συμπράττει ενεργά σε αυτήν την πολιτική. Φυσικά, όποια κυβέρνηση και να ήταν (δεξιά ή αριστερή), δεν θα περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Πέρα όμως από το κράτος, απειλούνται και από την αναζωπύρωση φασιστικών ομάδων: ρατσιστικά πογκρόμ σε γειτονιές, άμεσες επιθέσεις-δολοφονίες και εργοδοτική αυθαιρεσία (βλ. Ουαλίντ, Μανωλάδα). Όσες/-οι καταφέρουν κι επιβιώσουν και αποφύγουν την κράτηση, φθάνουν στην Ευρώπη για να “χρησιμοποιηθούν” ως αναλώσιμο και φθηνό εργατικό δυναμικό.
Μία από τις κρατικές πολιτικές προς τις/τους μετανάστριες/-ες, όπως προαναφέρθηκε, αποτελούν τα “κέντρα κράτησης”, που λειτουργούν σε όλη την Ελλάδα, με απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, ενώ δε λείπουν τα καθημερινά περιστατικά βίαιων συμπεριφορών απ’ τους δεσμοφύλακες. Ένα από αυτά βρίσκεται στο Ελληνικό, με τη μόνη διαφορά ότι εκεί κρατούνται μόνο μετανάστριες. Συγκεκριμένα, το φαγητό είναι άθλιο, δεν υπάρχει θέρμανση, ενώ οι αγωνιστικές κινήσεις των εγκλεισμένων (αποχή συσσιτίου) απαντώνται εκδικητικά με αποκλεισμό τη νύχτα στα κελιά τους (χωρίς πρόσβαση σε τουαλέτα). Ενώ το νόμιμο όριο παραμονής στο κέντρο είναι έξι μήνες, στην εργαζόμενη μετανάστρια Σαναά Ταλέμπ, της οποίας το αδίκημα ήταν ότι εργαζόταν χωρίς χαρτιά, έγινε παράταση. Λίγες μέρες αργότερα αρχίζει αποχή συσσιτίου, ζητώντας την απελευθέρωση της και παρά την προφορική διαβεβαίωση αυτής, στις 5 Νοέμβρη μεταφέρθηκε στο αεροδρόμιο με σκοπό την απέλαση της, όπου ξυλοκοπήθηκε δεμένη χειροπόδαρα λόγω της αντίδρασής της στην απέλαση.Οι ποινές που της καταλογίζουν είναι φθορά δημόσιας περιουσίας (περιπολικό) και απείθεια. Το δικαστήριο μένει να γίνει την Τρίτη, 26 Γενάρη.
Ως φοιτήτριες και φοιτητές που αποτελούμε/θα αποτελέσουμε το πιο φθηνό εργατικό δυναμικό μετά τους/τις μετανάστες/-ριες, χωρίς εργασιακά δικαιώματα και με μισθούς πείνας, θεωρούμε ταξικό καθήκον μας να δείξουμε έμπρακτη αλληλεγγύη σε αυτούς/-ές που είναι το αμέσως πιο υποτιμημένο κομμάτι της τάξης μας. Φυσικά, δεν αποδεχόμαστε τον ψευδεπίγραφο διαχωρισμό που γίνεται απ’ το κράτος μεταξύ προσφύγων και μεταναστών/-ριών. Αντίθετα, θεωρούμε πως κάθε άνθρωπος που αναγκάζεται να αφήσει τη χώρα του είτε λόγω πολέμου, είτε λόγω οικονομικής εξαθλίωσης αποτελεί και ταξική/-ός μας αδελφή/-ός. Γι’ αυτό το λόγο καλούμε όλο το αντικαπιταλιστικό κίνημα να αναδείξει ως κεντρικό ζήτημα τον αγώνα της Ταλέμπ ως γυναίκα, μετανάστρια και εργαζόμενη και να δημιουργήσει τις δομές εκείνες στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές και στο χώρο εργασίας, που να προωθούν τους κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ:
• ΠΟΡΕΙΑ το Σάββατο, 23/1 στις 12:00 στην πλ. Βικτωρίας
και στην
• ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ της Ταλέμπ την Τρίτη, 26/1 στις 09:00
στα δικαστήριο Ευελπίδων (κτίριο 2)
ΚΑΜΙΑ ΑΠΕΛΑΣΗ
ΧΑΡΤΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ/-ΕΣ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ/-ΡΙΕΣ
ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΣΕ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ