«πρώτη φορά αριστερά» και χιλιοστή φορά αριστερή ήττα…
Την Τετάρτη που μας πέρασε έγινε άλλη μια προσπάθεια διεξαγωγής γενικής συνέλευσης στο Πάντειο. Αν και στο αμφιθέατρο υπήρχε αρκετός κόσμος(γύρω στα 180 άτομα) δεν επιτεύχθηκε απαρτία για να συνεδριάσει ο φοιτητικός σύλλογος του Παντείου. Διαχρονικά ο σύλλογος μας δεν ήταν από τους πιο ενεργούς και κινηματικούς με αποτέλεσμα την αδράνεια του φοιτητικού κόσμου. Εμείς σαν συνδικαλιστικό σχήμα το οποίο δραστηριοποιείται στο χώρο του πανεπιστημίου και θεωρώντας τους αγώνες ως το μόνο μέσο πάλης δεν μπορούσαμε να αφήσουμε αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη. Ο κόσμος αυτός παρά τις μικροπολιτικές κόντρες των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων έδειχνε έμπρακτα με την παρουσία του ότι δεν ήθελε να φύγει απο το αμφιθέατρο χωρίς να αποφασιστεί κάποια δράση για τα ζήτηματα που είχαμε όλοι καλεστεί να συζητήσουμε(σιτιση, στέγαση, μεταφορές, προγράμματα σπουδών προσφυγικό, απεργία 12 νοέμβρη κλπ).
Για αυτό και εμείς προτείναμε την δημιουργία μίας τακτικής δομής(Πρωτοβουλία Αγώνα) που θα πραγματοποιούσε κάποιες δράσεις σχετικά με τα παραπάνω ζητήματα(πχ στην προκειμένη: κλείσιμο ταμείου στην σίτιση με αίτημα δωρεάν σίτιση για όλους, συμμετοχή στην απεργία της 12 Νοέμβρη και στην πορεία του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη) με σκοπό να συσπειρωθεί ένας κόσμος με αγωνιστικές διαθέσεις που έχει απογοητευτεί από την απονέκρωση και την γραφειοκρατικοποίηση των θεσμικών συλλογικών διαδικασιών Απέναντι σε αυτή την προσπάθεια βρήκαμε ως ανάχωμα την αριστερά που χρόνια τώρα-πιστή στις παραδόσεις της- αφ’ ενός σαμποτάρει οποιαδήποτε πρωτοβουλία από τα κάτω δεν ανταποκρίνεται στην πολιτική της ανάλυση και αφ’ ετέρου καλλιεργεί μια λογική ήττας κάθε φόρα που δεν υπάρχει ο ικανός αριθμός για τη διεξαγωγή της γ.σ. ,παραπέμποντας στη ΔΑΠ και την αυτοδυναμία που έχει στο Δ.Σ… Μία εκ των συνιστωσών της γαλουχεί συνεχώς τους φοιτητές με μία πλασματική ενότητα συμφερόντων που δήθεν διαπνέει το σώμα των φοιτητών, παρά την διαταξική του δομή, αντιδρώντας σε οποιαδήποτε σχηματοποίηση με ταξικά χαρακτηριστικά όπως οι Πρωτουβουλίες Αγώνα. Αν και πλέον είναι πασιφανές ότι το μέλλον που μας προορίζουν είναι η χαμηλά αμειβόμενη εργασία χωρίς συνδικαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα και συνεπώς η οργάνωση μας εντός του πανεπιστημίου οφείλει να ανταποκρίνεται σε αυτή τη πραγματικότητα, η τακτική που ακολουθούν παραμένει ίδια. Εμμονικοί σε γραφειοκρατικές θεσμικές διαδικασίες με ξεκάθαρο το διαταξικό πρόσημο, παραλύουν κάτω από το μανδύα της πολιτικής αυθεντίας οποιαδήποτε προσπάθεια αυτενέργειας και άμεσης δράσης εκ μέρους του φοιτητικού κόσμου. Άλλες πιο ρεφορμιστικές τάσεις, με μια φαινομενική διαλλακτικότητα και διαθέσεις συνδιαμόρφωσης, επιχειρούν να ενσωματώσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις, επιβάλλοντας μία δήθεν σύνθεση δύο αντιτιθέμενων αντιλήψεων, πρακτική που εκ των πραγμάτων οδήγησε στην παρακώλυση της δημιουργίας Πρωτοβουλίας Αγώνα.
Για εμάς η Πρωτοβουλία Αγώνα δεν είναι αντιπαραθετική προς τη γενική συνελεύση αλλά αντιθέτως συμπληρωματική και είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Μέσα από μία τέτοια δομή φαίνεται καθαρά η ταξική διαφοροποίηση των φοιτητών-τριων καθώς αναδεικνύονται ζητήματα τα οποία πλήττουν το κατώτερο ταξικά τμήμα των συναδέλφων μας. Με αυτό τον τρόπο καλλιεργείται μία διαφορετική κουλτούρα από την κυριάρχη, κουλτούρα συλλογικών αγώνων και όχι ατομικού δρόμου, δημιουργώντας προυποθέσεις για να μιλήσουν και να δράσουν οι ίδιοι φοιτητές για τις ανάγκες τους. Αυτή η δομή επιδιώκει την οργανική σύνδεση (εν αντιθέσει με την Γ.Σ.) προπτυχιακών, μεταπτυχιακών φοιτητών, εργαζομένων του πανεπιστημίου και γενικότερα όλους-ες όσους-ες αποτελούν κομμάτι του κόσμου της εργασίας στο πανεπιστήμιο,εκτοπίζοντας κάθε ενδεχόμενο συντεχνιασμού, που χρόνια τώρα μαστίζει το φοιτητικό κίνημα . Η τακτική της συνεδρίαση και δράση θα μαζικοποιήσει και πάλι τις συλλογικές διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου συμβάλλοντας στην ταξική τους αναδιαμόρφωση και αγωνιστική τους δραστηριοποίηση αφού το κινηματικό κενό θα έχει πλέον καλυφθεί.
Θεωρούμε σημαντικό για τις αντικαπιταλιστικές και ταξικές δυνάμεις στις σχολές να αφήσουν στην άκρη τις ιδεολογικές τους αγκυλώσεις και να δράσουν προωθητικά και όχι διασπαστικά απέναντι στις αγωνιστικές διαθέσεις του φοιτητικού κόσμου, διαθέσεις αναγκαίες για την δημιουργία ενός νέου φοιτητικού κινήματος που να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως αυτό που στην πλειοψηφία του είναι, κομμάτι της εργατικής τάξης.