ΠΑΣΠ: μια «ανεξάρτητη» παράταξη που επιλέγει να κουβαλάει ακόμα το όνομα και την ιστορία του ΠΑΣΟΚ. Αποτελεί ένα μπλόκο σε κάθε διεκδίκηση φοιτητών και φοιτητριών, αρνούμενη να κατέβει στον δρόμο, σπάζοντας καταλήψεις, ασκώντας απρόκλητη βία σε μέλη αγωνιστικών δυνάμεων, και κάνοντας μπραβιλίκια ακόμα και με φασιστάκια. Φυτρώνει φθινόπωρο κι άνοιξη: στις εγγραφές για να ψαρέψει νέο κόσμο και στις εκλογές για να πάρει ψήφους. Υπάρχει απλά για να διογκώνεται και για να κάνει κάνα πάρτι στα γκλαμουράτα μαγαζιά. Ταΐζει τον κόσμο μόνο lifestyle, εκτρέφοντας έτσι απολίτικα άτομα που συναινούν/σιωπούν στις περισσότερες αλλαγές που πλήττουν τον φοιτητικό κόσμο. Εν ολίγοις, δεν διαφέρει και τόσο πολύ από την ΔΑΠ που γνωρίσαμε και μισήσαμε, με την διαφορά που προωθεί ένα και καλά πιο «αγωνιστικό» προσωπείο.
Δυστυχώς, αυτά τα άτομα είναι οι αυριανοί συνάδελφοι μας – οι εθελόδουλοι που θα σκύβουν το κεφάλι όταν τα αφεντικά θα χτυπάνε κι άλλο τα δικαιώματά μας, οι αυριανοί απεργοσπάστες, που όταν θα υποτιμηθούν κι άλλο οι ζωές μας θα λένε «δόξα τω Θεώ, έχουμε ακόμα την δουλίτσα μας τουλάχιστο». Οι δε μεγάλοι παράγοντες της ΠΑΣΠ θα είναι τα αυριανά πολιτικά κι οικονομικά μας αφεντικά.
Ως Ελευθεριακό Σχήμα Παντείου, ασχολούμαστε άμεσα με θέματα που καίνε φοιτητές/φοιτήτριες και συνδικαλιζόμαστε υπέρ του κόσμου της εργασίας. Χρειαζόμασταν, λοιπόν, έναν χώρο στην σχολή για να είμαστε σε συνεχή επικοινωνία με όλο τον κόσμο. Ένα χώρο όπου μπορούμε να ενημερώνουμε και να ενημερωνόμαστε για τα τρέχοντα ζητήματα, έναν χώρο όπου θα συσπειρωνόμαστε, και με την παρουσία μας να δώσουμε στην Πάντειο έναν ακόμα πιο αγωνιστικό χαρακτήρα.
Ζητήσαμε ήρεμα από την ΠΑΣΠ 1 από τα 3 τραπεζάκια της. Αρνήθηκε κατηγορηματικά, εφόσον απ’ ότι έλεγε ήταν κάτι αδιαπραγμάτευτο, ενώ κατα τ’ άλλα ισχυριζόταν ότι επιθυμούσε διάλογο. Αφού αυτό το πασόκικο απολίθωμα δεν δέχτηκε, ξεκίνησε η κάθε πλευρά να συγκεντρώνει ενισχύσεις. ΠΑΣΠίτες κατεύθαναν από όλη την Αθήνα, φοβούμενοι μην χάσουν την λίγη πολιτική δύναμη που τους έχει απομείνει στο Πάντειο (και στην Ελλάδα γενικά). Από την άλλη, σύντροφοι και συντρόφισσες από αντίστοιχα συγγενικά ελευθεριακά εγχειρήματα άλλων σχολών και του Παντείου, έδειξαν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους προς το Ελευθεριακό Σχήμα. Όταν επιχειρήσαμε να πάρουμε το ένα τραπεζάκι, ξεκρεμώντας για αρχή τις αφίσες της ΠΑΣΠ, ένα μέλος τους επιτέθηκε σε σύντροφό μας. Τα πνεύματα εντάθηκαν κι αναγκαστήκαμε να φτάσουμε στην έσχατη λύση.
Όταν μιλάμε για την ΠΑΣΠ και την κάθε «ανεξάρτητη» δύναμη δεν είναι ότι έχουμε απλώς ένα διαφορετικό πολιτικό πρόγραμμα ή κάποια διαφωνία στην τακτική. Δεν είναι ότι δεν την αντέχει η πολυμορφία του κινηματικού χώρου. Μιλάμε για μια παράταξη με την οποία έχουμε αντικρουόμενα συμφέροντα. Όσο σημαντικός είναι ο αγώνας μας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, άλλο τόσο σημαντικό είναι να βγάλουμε από την μέση τα παράσιτα που φύτρωσαν δίπλα σε αυτά και λειτουργούν ως προασπιστές τους.
Ελπίζουμε πως το Πάντειο ήταν μόνο η αρχή. Ο κόσμος του αγώνα οφείλει να ενωθεί, ώστε να σβηστούν τέτοιες αντιδραστικές δυνάμεις – από τα πανεπιστήμια μας μέχρι και τους χώρους εργασίας. Κι όσο ένα μάτσο δουλοπρεπείς μας λένε να συμβιβαστούμε με το υπάρχουν σύστημα και να υιοθετήσουμε κάποια σάπια ιδεολογία, άλλο τόσο εμείς θα πεισμώνουμε και θα αγωνιζόμαστε!