Το Ελευθεριακό Σχήμα Παντείου δημιουργείται με την λήξη μιας μεταβατικής περιόδου σε κινηματικό επίπεδο. Από τον αγώνα του Ρωμανού και το κίνημα αλληλεγγύης που ξεσήκωσε πριν περίπου έναν χρόνο και μετά, υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή αναφορικά με την λειτουργία του κοινωνικού κινήματος. Η επόμενη περίοδος χαρακτηρίστηκε από την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση κατά την οποία, τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής αντίστασης διαμορφώθηκαν με τρόπο που καμία και κανείς δεν έχει συνηθίσει να διαχειρίζεται. Για πρώτη ίσως φορά, μια κυβέρνηση απολάμβανε την ανοχή όχι μόνο ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας αλλά και ενός μεγάλου κομματιού του κινήματος (έστω και σε διαφορετικές ταχύτητες).
Η κομβική και ιστορική εβδομάδα του δημοψηφίσματος και η ταξική και κοινωνική πόλωση που την συνόδευσε διατάραξε αυτή την πραγματικότητα, έκανε εκ νέου κατανοητό τον διαχωρισμό των υλικών-ταξικών συμφερόντων μέσα στην ελληνική κοινωνία. Και αυτό ανεξάρτητα από το αν σε κυβερνητικό επίπεδο τα δεδομένα είναι αναλλοίωτα. Η συντριπτική επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβρη δεν έχει τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά με την αντίστοιχη εκλογή του τον Ιανουάριο. Το “απότοκο” του δημοψηφίσματος ήταν η προοπτική της επανασυγκρότησης μιας ταξικής αντιπολίτευσης στους δρόμους, τις γειτονιές, στους χώρους εκπαίδευσης και κυρίως, στους χώρους εργασίας. Από την προοπτική ως την ίδια την επανασυγκρότηση ωστόσο υπάρχει αρκετή απόσταση. Και αυτή δεν καλύφθηκε. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πέρασε πιο εύκολα από κάθε άλλο μνημόνιο. Αυτός είναι και ο λόγος που εν μέσω ενός από τα μεγαλύτερα προσφυγικά φαινόμενα στην ιστορία της Ευρώπης, η αλληλεγγύη αν και διάχυτη στην ελληνική κοινωνία,παραμένει σε μεγάλο βαθμό ανοργάνωτη και πίσω από τα προσδωκόμενα.
Στην μικροκοινωνία του Παντείου όλα αυτά είναι δεδομένα που οφείλουμε να λάβουμε υπόψιν μας στην προσπάθειά δημιουργίας κινηματικών καταστάσεων. Ωστόσο η ατζέντα, παραμένει ίδια, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις σε κεντρικό επίπεδο. Ένα από τα κυριότερα ζητήματα είναι οι παροχές προς τους φοιτητές και τις φοιτήτριες και ο οικονομικός διαχωρισμός είναι διάχυτος σε αυτές.
Το Πάντειο συνεχίζει να μην έχει τις δικές του εστίες και τα άτομα που φοιτούν σε αυτό αναγκάζονται να μένουν, είτε στις εστίες του Ζωγράφου, είτε σε αυτές της Πατησίων. Μια κατάσταση που τους οδηγεί στο να διανύουν κάθε μέρα μπόλικα χιλιόμετρα για να βρεθούν στον χώρο του Πανεπιστημίου, χαλώντας λεφτά που προφανώς δεν περισσεύουν. Η σίτιση είναι το άλλο μεγάλο “αγκάθι” των παροχών. Το φαγητό παραμένει σταθερά κακής ποιότητας και στον κόσμο των ιδιωτικοποιημένων παροχών αυτό δεν είναι τυχαίο. Άλλωστε, μπορεί να το καταλάβει μέχρι και ο πιο αφελής φοιτητής πως, όσο μειώνεται η ποιότητα του φαγητού, τόσο αυξάνεται το κέρδος του εργολάβου που εκμεταλλεύεται τη σίτιση.
Επιπλέον οι παροχές που προσφέρει το Παντειο μειώνονται συνεχώς, καθώς τα συγγράμματα ελαττώνονται, τους φάκελους των σημειώσεων της κάθε εξεταστικής αναγκαζόμαστε να τους πληρώνουμε από την τσέπη μας μιας και το φωτοτυπικό του ιδρύματος, οπότε λειτουργεί, εξυπηρετεί μόνο τους καθηγητές . Επίσης το τελευταίο χρόνο, λόγω έλλειψης διοικητικού προσωπικού η βιβλιοθήκη είναι ανοιχτή λιγότερες ώρες την εβδομάδα, ένα πρόβλημα το όποιο θα αντιμετωπιστεί μόνο με την πρόσληψη και άλλων εργαζομένων. Ακόμη δεν έχει γίνει γνωστό ποιες είναι οι προθέσεις της κυβέρνησης σε θέματα, όπως το ν+2 που είναι σε ισχύ μέχρι σήμερα και τις διαγραφές που αν και έχουν παγώσει συντηρούν ένα άγχος στους περισσότερους φοιτητές, ιδιαίτερα εκείνους που εργάζονται. Όπως και να έχει αναμένουμε την στάση του νέου υπουργού παιδείας , Ν. Φίλη , το επόμενο διάστημα.
Οι Γενικές Συνελεύσεις μέσα στην Πάντειο αποτελούν πλέον είδος προς εξαφάνιση, απόρροια της αυτοδυναμίας της ΔΑΠ μέσα στην σχολή μας και της απόλυτης υπεροχής της σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Η κατάσταση μέσα στην σχολή τα τελευταία πέντε χρόνια της οικονομικής κρίσης, με ορισμένες μικρές παρενθέσεις που στάθηκαν όμως ικανές να γυρίσουν το κλίμα, χαρακτηρίζεται από μια διάχυτη κουλτούρα ατομισμού και καριερισμού, παντελώς αναντίστοιχη της διαμόρφωσης του εργασιακού πεδίου στο οποίο άπαντες προοριζόμαστε να καταλήξουμε μετά τη σχολή.
Ενώ στον “έξω κόσμο” η επισφαλής εργασία θεωρείται προνόμιο μπροστά στις απέραντες στρατιές ανέργων που έχουν δημιουργηθεί, η κοινωνία των φοιτητριών και των φοιτητών αναπαράγει μια άλλη πραγματικότητα, εντελώς αντιφατική σε σχέση με αυτά τα δεδομένα. Είναι χρέος μας να αναδείξουμε την αναγκαιότητα πως το φοιτητικό κίνημα πρέπει να αντιπαρατάξει την συλλογική του δύναμη στην εντατικοποίηση της φοίτησης που επιβάλλεται επιμελώς από τα πάνω.
Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες ως αυριανοί εργαζόμενοι και εργαζόμενες οφείλουμε να αντιληφθούμε τα συμφέροντά μας ως ενιαία με αυτά του κόσμου της Εργασίας. Να χτίσουμε, να ενισχύσουμε και να προωθήσουμε αγώνες που θα δομούνται πάνω στα κοινά μας συμφέροντα και να οργανωθούμε με βάση αυτά. Κάθε κινηματική δύναμη που σέβεται τον εαυτό της ,οφείλει να βάλει ως προμετωπίδα στην ατζέντα της την ανάσταση των συλλογικών αγώνων. Κάθε στρατηγική και κάθε τακτική που αναπτύσσεται μέσα στις σχολές, οφείλει να έχει ως άξονα την συνολική κατάσταση του φοιτητικού κινήματος, μακριά από ιδεολογικές περιχαρακώσεις, μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις και ανούσιες κομματικές διενέξεις για την ιδεολογική ηγεμονία.
Το αντικειμενικό όπλο μας σε αυτή την μάχη δεν είναι άλλο από της Γενικές Συνελεύσεις, τις πρωτοβουλίες αγώνα και τις επιτροπές φοιτητών και εργαζομένων.